Vraag jij jezelf ook wel eens af hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je zo kinderachtig reageert op een situatie? Je snauwt geïrriteerd je partner af over iets ontzettend onbenulligs, begint te huilen omdat je baas je een uitbrander geeft of bent van slag door die ene opmerking van je vriendin of collega… Je vraagt je na afloop echt af wat er aan de hand is met je want normaal gesproken ben je die sterke moeder, slimme partner, inlevende vriend, gestructureerde medewerker of nuchtere manager.
Dikke kans dat jouw “innerchild” geraakt is en je vanuit een reflex reageert zoals je deed toen je nog een klein kind was. Ook dikke kans dat je jezelf een enorm standje geeft over je zwakte en jezelf voorneemt nooit meer zo te reageren. Ik leg je straks uit waarom dat meestal niet werkt…
Begrijpen hoe het innerlijke kind ontstaat en blijft doen wat zij of hij ooit geleerd heeft, kan helpen om onszelf niet af te keuren maar compassie te hebben voor dat wat er ooit met ons gebeurd is.
Het innerlijke kind is eigenlijk bevroren in de tijd door een overweldigende gebeurtenis (die traumatisch kan zijn). Ons slimme en vooral ook onbewuste zenuwstelsel schakelt een mechanisme in om letterlijk te overleven; we bevriezen, vechten (huilen, trappen) of vluchten (in ons zelf keren, wegrennen). Als er in die overlevingsreactie nog steeds geen zorgzaamheid is voor ons gevoel van machteloosheid, angst, boosheid of frustratie, dan leren we met dit overlevingsmechanismen om voor ons zelf te zorgen. Realiseer je daarbij dat je als kind veel minder tools tot je beschikking hebt om de situatie het hoofd te bieden dan wanneer je volwassen bent; het is daarom ook vaak lastig om vanuit je volwassen zijn te beoordelen wat wel of niet overweldigend of traumatisch is geweest voor het kind dat je ooit was.
Een voorbeeld: Als je als kind honger hebt en je wordt stelselmatig genegeerd in de signalen die je tot je beschikking hebt om dat kenbaar te maken, dan voel je je eerst machteloos. Vanuit je overlevingsmechanisme leer je het gevoel van honger te ontkennen (bevriezen of vluchten). Daarmee leer je ook dat jouw behoefte niet gehoord of erkent worden en neem je de overtuiging aan dat “ je alles zelf moet doen” of “je het niet waard bent om naar te luisteren”.
Als volwassen mens kan ik toch voor mezelf zorgen?
Jazeker. Alleen weet jouw systeem dat niet. Er is steeds meer bekend over het opslaan van trauma’s en onze reacties daarop. Kortgezegd komt het er op neer dat traumatische gebeurtenissen en de stress die daar bij hoort, wordt opgeslagen in ons lichaam. Het zenuwstelsel geeft onbewuste en automatische prikkels zodra er zo’n oud gevoel van trauma of stress wordt geactiveerd. Voordat we ons bewust zijn van die reactie hebben we die snauw al gegeven, die traan gelaten of voelen we ons afgewezen door die onaardige opmerking. Het kind van toen reageert nog altijd zoals het heeft geleerd op het moment dat het moest overleven. Ook in jouw volwassen lichaam en met jouw volwassen brein.
Die honger kun je zelf al lang stillen door naar de koelkast te lopen, maar de reflex die je automatisch hebt in een situatie waarin je niet krijgt wat je nodig hebt, kan nog steeds gerelateerd zijn aan de overtuigingen die we als kind hebben aangeleerd. En dus zeggen we tegen onszelf “ik moet alles zelf doen” of “ik ben het niet waard dat er naar me geluisterd wordt”. Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen welk effect dat heeft als je hulp nodig hebt in een relatie of een mening wilt geven aan een tafel vol collega’s en managers.
Hoe helen we het kind?
Bij kinderachtig gedrag zijn we vooral geneigd om het gedrag aan te pakken. Je bent nu volwassen dus je kunt ook volwassen leren reageren! Toch? Je zult niet de eerste en ook niet de laatste zijn die gefrustreerd moet erkennen dat ander gedrag aanleren in dit geval niet altijd werkt. Misschien ben je prima in staat om je tranen of die snauw te bedwingen, maar het verandert niet altijd alles aan je interne stress processen en overtuigingen. Er is zelfs een kans dat jouw stress alleen maar groter wordt doordat je de reflexen moet bedwingen, jouw gedrag op nog meer (interne) afkeuring kan rekenen en het kind in jezelf meer bevestigd wordt dat het “zich niet moet aanstellen” en “voor zichzelf moet zorgen”.
Met innerchild werk leer je je eigen kindsdelen kennen. Leer je naar de kleine versie van jezelf kijken en begrijpen waarom het reageert zoals het doet. Bij een ervaren therapeut of coach is er ook en vooral aandacht voor jouw krachtige volwassen deel, want vandaar uit kun je gaan zorgen voor het gekwetste kind in jou. Daardoor leer je het verschil op te merken wanneer jouw kindsdeel reageert of wanneer jij als volwassene aan het woord bent. Op die manier heel je jezelf en jouw oude trauma’s of patronen.
Het innerlijke kind is populair!
Gelukkig krijgt het innerlijke kind steeds meer bekendheid en leren steeds meer mensen hun kindsdelen kennen. Er is niets mis mee om vanuit welke hoedanigheid dan ook kennis te maken met je innerlijke kind. Besef alleen wel dat het innerlijke kind is ontstaan door een overweldigende ervaring en dat het vaak specialistische zorg vraagt om met het mogelijke onderliggende trauma om te (leren) gaan. Ook de check of jouw volwassen “ik” sterk genoeg is, is noodzakelijk om te kunnen helen. Niemand anders kan voor jouw kindsdelen zorgen dan jij zelf. Dat maakt je autonoom en authentiek. Ieder ander die voor jouw kindsdelen gaat zorgen, krijgt automatisch de rol van vervangende ouder en daar wordt jij dan weer afhankelijk van.
Idealiter leer je compassie te hebben voor de kwetsbaarheid van jouw innerlijke kind maar kun je ook erkenning hebben voor de kracht van jezelf als volwassene. Je bent het allebei.
Wil je ook kennis maken met je eigen innerlijke kind? Of vraag jij je af welke overlevingsstrategie jij hebt ontwikkeld? Maak dan een afspraak. We onderzoeken dan samen welke innerlijke kindsdelen bij jou mogelijk een rol spelen in jouw leven.
Dat je vanuit een reflex reageert zoals je deed toen je nog een klein kind was...
